Niyamy, wskazówki do pracy, motywacji i budowania wewnętrznej siły.
Tradycyjnie Yamy i Niyamy są pierwszym podstawowym stopniem Yogi i praktykowanie ich powinno być projektem na całe życie każdego człowieka. Yamy i Niyamy zawierają etyczne reguły dla wszystkich ludzi takie jak np. jak należy zachowywać się w stosunku do samych siebie oraz do innych. W historii ludzkości w na przestrzeni kolejnych wieków i we wszystkich cywilizacjach człowiek napotyka na podobne problemy, które mają swoją przyczynę w Ego . Yama i Niyama jest to rodzaj samodyscypliny, który jest podstawowym (niezbędnym) warunkiem aby osiągnąć cokolwiek na drodze duchowego rozwoju. Mogą i powinni je praktykować także ludzie, którzy nie mają nic wspólnego z yogą.
Zarówno yamy i niyamy są bardzo ważną częścią jogi. Są etycznym dekalogiem jogina i często wraz z regularną praktyką jogi wplatają się same w codzienne życie. Wskazówki te są uniwersalne, co oznacza, że bez względu na miejsce, czas, czy społeczeństwo, mogą one być z łatwością zastosowane w życiu. W rezultacie, pomagają nam one żyć w zgodzie z innymi (yamy) oraz, co ważniejsze, z samymi sobą (niyamy). Prowadzą one do szczęścia, równowagi wewnętrznej i poczucia spełnienia każdego dnia naszego życia!
O yamach więcej przeczytasz tutaj.
Dziś natomiast bardziej skupimy się na niyamach, których tak samo jak yam jest 5.
Niyamy – wskazówki do praktyki wewnętrznej.
#II 32 Iśauca santosa tapah svadhyaya Iśvarapranidhanani niyamah
[tłum.] Czystość, zadowolenie, zaangażowanie i zapał, samo-poznanie i zaufanie najwyższemu Duchowi (Bogu) jest niyamą.
Poszczególne elementy ujarzmiają różne aspekty naszego życia dążąc do osobistego spełnienia. Według Patańdźalego są to: czystość, zadowolenie, żarliwa dyscyplina, studiowanie własnego „ja”, poświęcenie się bogu.
Tak jak jamy polegają na powstrzymywaniu się od czynienia niewłaściwych rzeczy (krzywdzenia, kradzenia, kłamania, przywiązania, zachłanności), tak nijamy są kultywowaniem pozytywnych postaw i działań. Dlaczego są aż tak istotne w praktyce? Ponieważ rozróżnienie między tym co należy czynić, a do czego należy się powstrzymywać ma kluczowe znaczenie dla naszego rozwoju.
Sauca – zachowaj czystość
II.40 śaucat svangajugupsa paraih asamsargah
[tłum.] Czystość ciała i umysłu rozwija niechęć do kontaktu z innymi dla własnej przyjemności
Saucha pokazuje, żeby nasze ciało traktować jak świątynię – zarówno na poziomie fizycznym, jak i psychicznym. Ciało należy utrzymywać w czystości poprzez świadome wybory pokarmów, regularną higienę oraz ćwiczenia fizyczne. Czystość dotyczy również naszej komunikacji – mówienie zbyt wiele tworzy bałagan i chaos, zarówno w kontakcie z innymi, jak i komunikację wewnętrzną, ze sobą samym. Warto obserwować myśli, ilość “gadania” i zwrócić uwagę na wiadomości jakie wysyłamy do siebie i świata.
Oczyszczenie umysłu z niepotrzebnych myśli może być trudne, zwłaszcza dla początkujących. Dlatego tutaj z pomocą może przyjść medytacja, nauka koncentracji, czy medytacje w ruchu – spacer uważności, praktyka ashtanga jogi, czy trataka (patrzenie w płomień świecy), albo po prostu nauka koncentracji na oddechu.
Zadowolenie (santosha)
# II.42 santosat anuttamah sukhalabhah
[tłum.] Z zadowolenia świadomości wypływa najwyższe szczęście.
Być może to zaskoczenie, że w fundamencie filozofii jogi pośród zasad i nakazów pojawia się zadowolenie i radość! Santosha ma swoją podstawą w asteyi (niepożądaniu – jedna z yam). Santosha uczy radości z tego co masz. Bycia tu i teraz i cieszenia się aktualną chwilą. Być może jest to trudne, bo przecież tak dużo jeszcze nie masz, albo Twoje szczęście wciąż uzależnione jest od tego co na zewnątrz.. Jak więc praktykować santoshę? Poprzez wdzięczność i docenienie tego, co masz! Powrót i rozwijanie prostej, czystej radości dziecka. Odczuwanie zadowolenia z drobnych zdarzeń wokół nas jest bardzo kojące. Nauka radości z tych małych codziennych spraw, które dzieją się w tej chwili jest szalenie istotna na drodze do szczęścia. Gdy jesteśmy nieszczęśliwi pojawia się w naszym życiu zachwianie w rezultacie którego nie możemy się skupić i dalej pracować nad naszą postawą. Zadowolenie oznacza, że umysł jest spokojny i gotowy na dalsze wyzwania.
Samodyscyplina (tapas)
# II.43 kaya indriya siddhih aśuddhiksayat tapasah
[tłum.] Tapas wypala nieczystości i roznieca iskry boskości.
Tapas, to wewnętrzny ogień i żarliwość – to zarówno surowość, dyscyplina, powściągliwość, ale przede wszystkim zaangażowanie! Jest to dyscyplina wewnętrzną, dzięki której dążysz do pogłębienia spokoju ciała i umysłu. Poprzez wewnętrzną dyscyplinę, która wynika z troski, miłości i czułości do siebie, powoli przepalasz przywiązanie do posiadania, uwalniasz emocje zatrzymane, puszczasz myśli i powoli widzisz, że coraz więcej i więcej w Tobie i dookoła Ciebie się zmienia. Wyróżnia się trzy rodzaje dyscypliny: ciała – do którego zalicza się wstrzemięźliwość oraz niekrzywdzenie, mowy – mówienie prawdy, nie mówienie źle o innych oraz umysłu. Trening dyscypliny umysłu polega na przyjmowaniu takiej postawy, w której jest on w równowadze i spokoju pomimo różnych (radosnych, smutnych) doświadczeń.
Samoobserwacja (swadhyaya)
# II.44 svadhyayat istadevata samprayogah
[tłum.] Zagłębienie się w duszy prowadzi do urzeczywistnienia Boga lub łączności duchowej z upragnionym bóstwem.
Istotą poznania siebie jest nie tylko czytanie, studiowanie i recytowanie ksiąg zawierających mądrość, ale również próba przeniesienia tej wiedzy na grunt własnego życia. To żywa praktyka – szukanie swojej drogi w asanie i pokonywanie przeszkód. To poznawanie siebie poprzez obserwacje i budowanie świadomości w różnych płaszczyznach. Obserwacja nie służy kontroli, ale lepszemu zrozumieniu siebie. Za każdym razem, gdy stracisz kontakt z samym sobą, przypomnij sobie, że jesteś boską istotą. Spójrz na siebie tak, jakbyś patrzył w lustro – nie oceniaj siebie, tylko z dziecięcą ciekawością obserwuj jakich emocji doświadczasz i jak się czujesz w każdej chwili swojego życia. Właśnie taka praktyka łącząca świadomość wprowadza harmonię ciała, umysłu i duszy oraz zażyłość z Najwyższą Duszą.
Oddanie się Bogu (Isvarapranidhana)
# II.45 samadhisiddhih Iśvarapranidhanat
Poddanie się Bogu prowadzi do doskonałości w samadhi.
Ostatnią z niyam wymienionych w jogasutrach jest oddanie się doskonałości lub oddanie się bogu. Praktyka ta mówi, że powinniśmy bez względu na obraną ścieżkę oddać się jej całkowicie. Nie odkładać modlitwy na później, nie modlić się tylko po to aby otrzymywać, ale modlić się naprawdę. Każdy czyn, ponieważ działanie jest silniejsze niż słowa, powinien być oddany i poświęcony temu w co wierzymy. Oznacza więc oddanie całego swojego serca, swoich działań oraz swojego bytu boskiemu światłu, które jest w nas wszystkich. Powód, dla którego joga uczy nas poddania się Bogu, jest prosty: musimy przestać żyć na poziomie ego.
Jeśli wierzysz w Boga módl się zgodnie ze swoją wiarą. Jeśli lubisz mantry, śpiewaj je głośno. Możesz też po prostu spędzać czas na łonie natury widząc w niej Boga. Proste spacery w parkach i lasach są dobrą praktyką. Na macie, można praktykować sekwencję powitania słońca.
Yamy i niyamy to uniwersalne zasady.
Dziesięć yam i niyam w jodze klasycznej są uniwersalnymi zasadami etycznymi i moralnymi. Nie dotykają konkretnej wiary, a często w wierze pojawiają się podobne przykazania i zalecenia. Joga, to system filozoficzny, a stosowanie yam i niyam jest metodą na ciągłe udoskonalanie samego siebie jako człowieka. Warto wdrożyć elementy opisanej filozofii do swojego życia. Skorzystają na tym wszyscy wokół nas, a my sami będziemy mogli odnaleźć szczęście, spokój i poznawać prawdę o swojej duszy.
Tutaj każdy zyskuje, taka sytuacja win-win.
Tłumaczenia: B.K.S Iyengar „Światło jogi Patańdźalego”
